Plaats een Review

Dragon 1:35 German Infantry, HG Divison

German Infantry, HG Divison figuren

De beslissende invloed op de vormgeving van de organisatie en de tactiek van de Duitse infanterie vóór het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was enerzijds de ervaring van de vorige Wereldoorlog, maar ook theoretische werken die in de jaren 1920 en 1930 werden gecreëerd, die vaak benadrukte de noodzaak om de Duitse infanterie te zien als een instrument voor het voeren van een offensieve oorlog. Dit had gevolgen voor zowel de uitrusting als de organisatie van de Duitse infanteriedivisie, die tijdens de septembercampagne van 1939 bestond uit 3 infanterieregimenten die elk waren verdeeld in 3 infanteriebataljons, een artilleriecompagnie en een antitankcompagnie. Daarnaast waren er tal van ondersteunende eenheden, waaronder: een artillerieregiment met 4 artillerie-eskaders (waarvan één zwaar), een antitankbataljon, een sapperbataljon en een communicatiebataljon. In totaal is de zogenaamde infanteriedivisie In de eerste mobilisatiegolf waren er ongeveer 17.700 mensen en had een aanzienlijk artillerie-onderdeel, maar was ook overvloedig uitgerust met machinegeweren. Het had ook moderne en efficiënte - voor die tijd - communicatie- en commandomiddelen. In de loop van de oorlog ondergingen infanteriedivisies een transformatie - in 1943 werden sommige van hen omgevormd tot gepantserde grenadierdivisies. Vanaf 1943 bestond de standaardafdeling van de "traditionele" infanterie echter uit ca. 12.500 man (en niet ca. 17.700 zoals in 1939), en ook de artilleriecomponent - vooral zware artillerie - werd daarin verminderd, terwijl de anti- tankverdediging aanzienlijk verbeterd. Aangenomen wordt dat gedurende de hele Tweede Wereldoorlog ongeveer 350 infanteriedivisies in de Wehrmacht hebben gediend.

Slag bij Anzio (de beginfase van de strijd is Operatie Shingle) werd uitgevoerd van 22 januari tot 5 juni 1944. Begin juni 1944 waren ongeveer 150.000 soldaten, ondersteund door 1.500 kanonnen, betrokken bij de operatie aan geallieerde zijde. Ongeveer 135.000 soldaten vochten aan Duitse zijde (in dezelfde periode). Aan geallieerde zijde werd de opperbevelhebber van deze operatie uitgeoefend door veldmaarschalk Harald Alexander en aan Duitse zijde - veldmaarschalk Albert Kesserling. Het plan van de operatie werd eind 1943 geboren en ging uit van de landing van de geallieerde troepen achter de Duitse troepen die zich verdedigden in Zuid-Italië en relatief dicht bij Rome. De gehele operatie moest leiden tot een zo snel mogelijke afronding van de operaties op de Apennijnen en de bevrijding van Rome. Interessant is dat de operatie voor de geallieerden onder zeer goede auspiciën begon. De landing in het Anzio-gebied, gelanceerd op 22 januari 1944, verraste de Duitse troepen en was succesvol, met relatief lage verliezen van de geallieerden. Op de eerste dag van de invasie werd veel meer veldvooruitgang geboekt dan in het oorspronkelijke plan van de operatie was voorzien. Helaas kon de bevelhebber van de geallieerde troepen onder Anzio, de Amerikaanse generaal John Porter Lucas, niet profiteren van het aanvankelijke succes en kwam vast te zitten op het bruggenhoofd, waardoor de Duitse troepen de tijd kregen om de verdedigingslinies te consolideren en tegenaanvallen te lanceren. Als gevolg van een slechte beoordeling van de situatie leverde de operatie van Anzio de geallieerden niet de verwachte voordelen op en veranderde al snel in een strijd van uitputting. Als gevolg hiervan verloren de geallieerde troepen ongeveer 43.000 doden en gewonden, en het Duitse leger - ongeveer 40.000 doden, gewonden en gevangengenomen.